அடர்ந்த காடு. தனிமையில்,
துணைதேடி ஒரு பூமரம்.
பார்க்க வந்த ராஜன் வியந்தான்.
இது கலை! இது காவியம்!
பலவாறு புகழ்ந்தான்
.
மேலும் அழகாய் ஆக்க வியைந்தான்.
இலைகளின் சரசரப்பு இரைச்சலை வெறுத்தான்.
கிளைகள்
ஆடம்பரம் எனக் களைந்தான்.
குளிர்
நிழல் பொழுதுக்கும் தேவையில்லையே!
பொருளின்றி
காயும் தண்டு வீணென்று
வெட்டினான்
“இதனால் நான் நானாக இல்லாமலே போவேனே!
இவ்வாறு புண்ணாக்கி இத்-தையல் தேவையா”?
கேட்ட மரத்திடம்: "ஒப்பற்று இருப்பாய்
நான் கலைஞன், நம்பு
என வருத்தினான் !"
உயர்ந்து காற்றில் ஆடிய மரம்,
அமர்ந்து கதை பேசும் மேடை ஆனது.
கற்பனையா
, மிகும் காவியமா என்று
அறிஞர்கள் விவாதிக்க
பேதமையே,வெறும் சோதனையே என்று கிறுக்கர்கள் கெஞ்சினார்கள்.
தன் விதி நிலை வெறுத்த மரத்திடம்
ஒரு பூச்செண்டு
கொடுத்து;
"நான் என்ன செய்தேன், இன்னும்
உன் வேர் உன்னிடம்
தானே கேட்டான்"!
எதனால்
ஏமாற்றம், எதற்குப் பழி
என்றான்!
